Man for all seasons

Voor mij was de Amsterdam-speler van het jaar: Teun Rohof

Ik denk.. (ach welnee, ik voel dus ik weet, …)…dat A.M.H.C. Amsterdam staat voor een grote sprong vooruit en omhoog.

De tweede helft in de strijd om de derde en vierde plaats in de EHL-competitie, tegen het Spaanse Club de Polo Barcelona, onderstreepte hoe het Amsterdam-hockey er kan uitzien als deze mannen alle schroom en remmen eindelijk eens compleet van zich af werpen. Welnu, dat gebeurde, en wat een belofte toonde dit team toen!

De niet-gespeelde woede en frustratie van hun afscheid nemende coach Sjoerd Marijnen na twee speelperioden – zoiets kun je maar één of twee keer per seizoen doen, lijkt me- had het beoogde schokeffect. De zwart-wit-rood geklede mannen waren vanaf dat moment overal op het veld de baas, zaten er bij elk balbezit van hun tegenstanders boem! bovenop, hadden tal van ‘steals’, kwamen voor hun tegenstanders, speelden op de helft van hun tegenstander en wonnen elk duel. Zo wordt hockeyen gewoon weer leuk!

Ondanks al die druk naar voren zat het achterin potdicht door een zeer gedreven spelende Taeke Taekema, de dit jaar sowieso excellente Antonio -Teun- Rohof en de verbeten rustig keepende Klaas Veering. Dat Amsterdam in de reguliere speeltijd niet verder kwam dan een gelijkspel mocht dus wel een wonder heten.

Sjoerd gaat naar Zwart Oranje en niemand minder dan Taco van den Honert wordt de eerste man. Dat is schokkend-vernieuwend: een oertype kunsthockeyer en een der laatste pure liefhebbers, maar zónder de technocratische trainersdiploma’s A tot Zorro. Én gesteund door een vrouw. Jarenlang de beste hockeyster ter wereld: Alyson Annan! Jesus, Mary and Joseph, als dat niet een nieuw begin is, dan weet ik het ook niet meer.

Ik blies de loftrompet over Teun Rohof, omdat deze speler consistent al zijn slimheid, tactische inzicht en overzicht, technische kunnen, timing, anticipatiekwaliteiten en bikkelkunde aanspreekt en vol benut. Teun is naar mijn mening hét voorbeeld van de speler die het beste uit zichzelf kan halen en inzetten. Onbaatzuchtig, dienend, ver, heel ver weg van zijn vroegere strapatsen. Deze jongen heeft zich ontwikkeld tot een kerel met een groots verantwoordelijkheidsgevoel. Teun laat zien welke sprongen grote talenten als Valentin Verga, Jan Willem Buissant het komende seizoen echt nog moeten maken. Belofte? Waarmaken! Billy Bakker heeft laten zien hoe je dat doet. Wat een klasse!

Qua simpel ogende effectiviteit zijn er trouwens nog veel meer Amsterdammers die aan Teun Rohof’s meerwaarde als ‘meest waardevolle speler’ nog een voorbeeld kunnen nemen.

Tijdens het finaleweekend van de EHL werd in de halve eindstrijd tegen Rotterdam een wel zeer groot verschil in speelstijl zichtbaar. Rotterdam speelde gegroepeerd, dicht bij elkaar, snel, naar voren, met korte passes en sterk in balbezit. Amsterdam stelde daar onvoldoende tegenover: veel stilstaande en keer op keer overgeslagen, afwachtende en toekijkende spelers – vooral op het middenveld. Weinig swingends te zien, onvoldoende geloof in eigen kracht, veel te weinig gezamenlijke druk naar voren. Met enkele spelvertragende dragende spelers. Allemaal fantastische hockeyers die veel en veel beter kunnen.

Maar de fabuleuze Santi Freixa doet komend seizoen weer mee! En dus kan de keihard werkende Robert Tigges zijn talenten misschien elders op het veld -direct achter de voorhoede?- gaan vertonen. Voor mij staat vast, dat de teamspelerenergie van deze jongen ergens anders op het veld nóg beter kan worden benut.

Rotterdam won verdiend van Amsterdam. Amsterdam won verdiend van Club de Polo Barcelona. Rotterdam verloor verdiend van Uhlenhorster HC uit Hamburg.

En nu nog de promotie/degradatiewedstrijden (Rood-Wit of HDM promoveert direct) en de playoffs voor het Nederlands Kampioenschap! Dark horse: Laren.

Rob Smelt, www.smelten.nl